Piotr Naimski

W dzisiejszej „Gazecie Polskiej” ukazał się artykuł „KOD a KOR. Mała kodzia manipulacja” o nieudolnej próbie Komitetu Obrony Demokracji przypisania się do Komitetu Obrony Robotników.

Jak czytamy:

„Problem polega na tym, że idea Komitetu Obrony Robotników wyrosła na gruncie polskiego niepodległościowego harcerstwa i służby Bogu, ojczyźnie i bliźniemu.

Organizatorem akcji pomocy dla represjonowanych w związku z tzw. wydarzeniami Czerwca ’76, autorem koncepcji KOR-u, nazwy i dokumentu założycielskiego – „Apelu do społeczeństwa i władz PRL”, uczestnikiem pierwszych wyjazdów na procesy do Radomia, inicjatorem „Komunikatów”… był Antoni Macierewicz. W każdym podejmowanym działaniu społecznym i politycznym mógł liczyć na grono przyjaciół z 1. Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. Romualda Traugutta, czyli „Czarnej Jedynki”, i kręgu starszoharcerskiego „Gromada Włóczęgów”. Szczególnie na Piotra Naimskiego, który kierował całą „grupą ursuską”, pomagającą robotnikom z fabryki ciągników w Ursusie, utworzył w swoim mieszkaniu „centrum dyspozycyjne”, redagował „Apel do społeczeństwa…” i brał udział we wszystkich najważniejszych spotkaniach poświęconych „kwestii Komitetu”. Razem należeli do najbardziej zaangażowanych i… upartych orędowników powołania KOR-u.

Zachęcamy do lektury całego tekstu w papierowym wydaniu tygodnika lub na stronie internetowej

Dziś w „Gazecie Polskiej codziennie” ukazał się artykuł o represjach Służby Bezpieczeństwa w stosunku do Hanny Macierewicz.

Zachęcamy do lektury tekstu

Jutro na łamach „Gazety Polskiej codziennie” ukaże się siódma część cyklu relacji organizatorów akcji pomocy represjonowanym uczestnikom Czerwca’76, członków lub współpracowników KOR-u. Tym razem Marcin Gugulski opowiada o swoich wyjazdach do robotników i ich rodzin do Ursusa i miejscowości podwarszawskich. Oto początek relacji:

Były dwa typy wyjazdów [do represjonowanych i ich rodzin]. Albo w zupełnie nieznane mi miejsce, albo w takie miejsce, którym opiekowałem się przez czas dłuższy. To wtedy zupełnie inna rozmowa. Wyjazd do tych miejsc, gdzie jechałem po raz pierwszy i bardzo często jedyny, polegał na tym, że dostawałem namiar, zwykle to było imię i nazwisko, czasami tylko imię, czasami tylko nazwisko, adres nie zawsze precyzyjny, np. ulica, ale bez numeru domu, czasem tylko opis budynku, na przykład facet z domu z dachem z zielonej blachy, trzecia uliczka od stacji… A w którą stronę od stacji ta trzecia uliczka? Nie wiadomo.

Zachęcamy do lektury relacji

Piotr Naimski uczestniczył dzisiaj w posiedzeniu Komisji ds. Unii Europejskiej.

Minister podkreślił, że chcemy być wśród krajów, które realizują strategię suwerenności energetycznej, chcemy być niezależni, jeśli chodzi o źródła wytwarzania i import surowców energetycznych. […] Istota polega na tym, byśmy byli niezależni od nacisku politycznego, który może być wykorzystany przez dominujących dostawców.

Tutaj omówienie wypowiedzi Piotra Naimskiego

Piotr Naimski uczestniczył dziś w posiedzeniu Narodowej Rady Rozwoju.

Piotr Naimski wziął udział w posiedzeniu sejmowej Komisji ds. Energii i Skarbu Państwa, która rozpatrzyła informację PSE S.A. na temat planowanej budowy linii elektroenergetycznej 400 KV Kozienice-Ołtarzew.

Co jakiś czas powracają wyssane z palca, kłamliwe, powtarzane za tygodnikiem „NIE”, insynuacje, jakoby Pani Hanna Macierewicz, żona ministra Antoniego Macierewicza, była w przeszłości tajnym współpracownikiem SB. Rozpowszechniane w tej sprawie kłamstwa, ostatnio przez Andrzeja Halickiego w porannym niedzielnym programie Radia Zet, mają uderzyć w ministra Macierewicza. Poseł PO w niegodny sposób, absolutnie bezpodstawnie, stara się podważyć dobre imię i wiarygodność Antoniego Macierewicza, atakując jego żonę Hannę. Będąc w 1992 roku Szefem Urzędu Ochrony Państwa miałem możliwość zapoznania się z materiałami archiwalnymi dotyczącymi Hanny Macierewicz. Oświadczam, że nie ma żadnych podstaw do wysuwania wobec niej zarzutów o współpracę z SB.

Kwerenda przeprowadzona przez Instytut Pamięci Narodowej na wniosek dr Justyny Błażejowskiej z 20 lutego 2012 r. jednoznacznie wykazała, że p. Hanna Macierewicz nie została nigdy zarejestrowana w charakterze tajnego współpracownika Służby Bezpieczeństwa.

W dzienniku rejestracyjnym Komendy Stołecznej MO (później: SUSW) znajduje się zapis, według którego Hanna Macierewicz została zarejestrowana 27 lutego 1976 r. pod numerem 14735 przez Wydział III KS MO w charakterze kandydata na tajnego współpracownika. Treść zapisu, jak i jego forma (brak późniejszych uzupełnień) jednoznacznie wskazują, że nigdy nie doszło do zmiany charakteru rejestracji na tajnego współpracownika. Materiały zdjęto z ewidencji w lipcu 1976 r. i przekazano do archiwum, gdzie zostały zarejestrowane pod numerem 10574/I.

Rejestracja w charakterze kandydata na tajnego współpracownika odbywała się poza wiedzą rejestrowanej osoby.

Fakt rejestracji jedynie w charakterze kandydata na tajnego współpracownika potwierdzają zapisy i puste miejsca na karcie rejestracyjnej EO-4/73 z 27 lutego 1976 r. Na rzeczonej karcie znajduje się informacja „kandydat na TW”. O tym, że nigdy nie doszło do zmiany charakteru rejestracji na tajnego współpracownika świadczą puste miejsca w linijkach wypełnianych w razie zmiany kategorii rejestracji na TW: „kategoria (TW LK, MK, SA)”, „pseudonim / kryptonim”, „przez kogo pozyskany: nazwisko, imię, stopień”, „podstawa pozyskania”; „data pozyskania”, „nazwa jednostki operacyjnej lub nazwa archiwum skąd podjęto ponownie na kontakt”, „do jakiego zagadnienia pozyskany”, „do jakiej sprawy pozyskany”.

Według zapisu w dzienniku archiwalnym KS MO (później: SUSW) materiały dotyczące Hanny Macierewicz zostały przekazane do archiwum 24 lipca 1976 r. przez Wydział III i zarejestrowane pod numerem 10574 (czyli 10574/I). Nie było teczki pracy, służącej do gromadzenia materiałów pochodzących ze współpracy. Była jedynie teczka personalna, w której gromadzono w tym wypadku jedynie materiały z opracowywania kandydata na tajnego współpracownika. Teczka ta została zniszczona 3 kwietnia 1987 r., zgodnie z protokołem brakowania nr 047/87.

Przywołane wyżej zapisy: w dzienniku rejestracyjnym, na karcie rejestracyjnej EO-4/73 i w dzienniku archiwalnym jednoznacznie wskazują, że Hanna Macierewicz została zarejestrowana wyłącznie w charakterze kandydata na tajnego współpracownika i nigdy nie doszło do zmiany charakteru rejestracji na tajnego współpracownika. Informacja znajdująca się w Zintegrowanym Systemie Kartotek Operacyjnych (ZSKO) mówiąca, że Hanna Macierewicz była zarejestrowana jako „tajny współpracownik” stanowi błąd, który powstał w czasie rutynowej pracy kartotek. Numer archiwalny sprawy podany w ZSKO – 10574/I świadczy o tym, że chodzi o jedną i tę samą rejestrację w charakterze kandydata na tajnego współpracownika z 27 lutego 1976 r.

Mówienie lub pisanie o współpracy Hanny Macierewicz ze Służbą Bezpieczeństwa to powtarzanie kłamliwych informacji kolportowanych swego czasu przez tygodnik „Nie”, który posługiwał się zmyślonymi faktami i zmyślonym numerem rejestracyjnym.

Warszawa, 20 czerwca 2016 r.

W jutrzejszym numerze „Gazety Polskiej codziennie” ukaże się piąty odcinek „cyklu korowskiego” – relacja Piotra Naimskiego.
Latem 1976 r. przebywał w Szwecji, gdzie pracował przy zbiorze truskawek i wyrębie lasu. Zaraz po powrocie 30 lipca 1976 r. stanął na czele grupy ursuskiej, zajmującej się represjonowanymi robotnikami z fabryki ciągników w Ursusie.

Wróciłem do Warszawy [30 lipca] i rzeczywiście bardzo szybko, bo chyba następnego dnia, a może nawet tego samego, przyszli do mnie koledzy i przyjaciele z „Czarnej Jedynki” – Antek Macierewicz i Wojtek Onyszkiewicz. Opowiedzieli mi, co się zdarzyło w minionym miesiącu. Usłyszałem od nich, że podjęli spontaniczną próbę zaangażowania drużyny [1 WDH im. Romualda Traugutta, czyli „Czarnej Jedynki”], czy raczej Gromady [Włóczęgów, kręgu starszoharcerskiego] do akcji pomocy w Ursusie. […] Myśmy mieli wystarczająco dużo zajęć praktycznych, bieżących, aby to nam wypełniało czas dwadzieścia cztery godziny na dobę, ale równocześnie głęboką świadomość, że to nasza szansa, że to jest element szerszej całości, że jeżeli to wygramy, to będzie to punkt wyjścia do dalszego działania. Towarzyszyła mi świadomość, że to jest właśnie to praktyczne działanie, którego tak bardzo szukaliśmy.

Zachęcamy do lektury całej relacji Piotra Naimskiego

Piotr Naimski uczestniczył w konferencji „LNG w Polsce i Europie 2016”. Wygłosił wystąpienie „Terminal LNG w Świnoujściu. Znaczenie terminalu dla Polski, wpływ na rynek gazu i bezpieczeństwo energetyczne w regionie”.

Minister podkreślił:

Strategia budowy i rozbudowy terminalu, a także połączenia gazociągowego z Szelfem Norweskim, to elementy absolutnie komplementarne i jeżeli zostanie to zrealizowane, to mamy olbrzymią szansę, a właściwie plan stworzenia w Polsce hubu gazowego, który będzie mógł służyć nie tylko Polsce ale i Środkowej Europie.

Jeżeli mówimy o bezpieczeństwie energetycznym, o bezpieczeństwie dostaw surowców energetycznych, to mówimy o bezpieczeństwie naszych krajów. I w takich kategoriach rozumiany problem prowadzi nas do tego, żeby szukać dywersyfikacji źródeł.

Zachęcamy do lektury na portalu BiznesAlert fragmentów wystąpienia Piotra Naimskiego

Zachęcamy do lektury na portalu BiznesAlert omówienia wypowiedzi Piotra Naimskiego

Zachęcamy do lektury trzech kluczowych komunikatów o polskim LNG z konferencji gazowej w Warszawie

Zachęcamy do wysłuchania rozmowy z Piotrem Naimskim – gościem poranka radia Wnet