Uroczystości rocznicowe takie jak dzisiejsza skłaniają zwykle do zadumy i pamięci o tych, którzy w przeszłości narażali swoje kariery zawodowe, zdrowie a nieraz i życie w walce o niepodległą Polskę. I choć ku ich pamięci spotykamy się tu dzisiaj i składamy kwiaty, to oczywistym jest, że „Solidarność” nie może stać się organizacją nostalgiczno-kombatancką ale nadal jest zaczynem przemiany i żywym ośrodkiem działania ludzi, którym los ojczyzny nie jest obojętny. Trzydzieści trzy lata po sierpniu 1980 „Solidarność” znowu woła o zmianę i odnowę, i nie godzi się na to, aby Polska brnęła dalej w braku poszanowania dla ludzi pracy, w coraz głębszym podziale na wąską grupę uprzywilejowanych i rzesze ubożejących, często zastraszonych przez pracodawców i przerażonych widmem bezrobocia Polaków, oraz w poczuciu beznadziejności i braku wiary w poprawę sytuacji w ojczyźnie – pod nieudolnymi rządami gabinetu premiera Donalda Tuska.
„Dość lekceważenia społeczeństwa! Czas na zmiany!” – pod tymi hasłami „Solidarność” z całej Polski przyjedzie do Warszawy za niespełna dwa tygodnie. Już teraz można powiedzieć, sądząc po coraz liczniejszych deklaracjach ze strony różnych organizacji pracowniczych i społecznych planujących przyłączyć się do tego protestu, że po raz kolejny Związek budzi naród do walki z arogancją władzy.
Dzisiaj, w dniu urodzin „Solidarności” życzę Państwu odwagi i determinacji, bez których nie byłoby Związku trzydzieści trzy lata temu, i których potrzeba Polsce tak bardzo i teraz. Życzę również, aby w niedalekiej już przyszłości nadszedł czas, kiedy z owoców dzisiejszych działań wszyscy z radością będziemy korzystać.
